Δεκαέξι χρόνια...

Λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός. Γιατρεύει λένε τις πληγές, τις κλείνει και δε ματώνουν. Λένε πως διώχνει τον πόνο, τον απαλύνει.
Δεν είναι γιατρός ο χρόνος... Αν είναι κάτι, είναι σκόνη. Σκεπάζει τις πληγές με σκόνη, που φοβάσαι να διώξεις για να μη δεις την πληγή να αιμορραγεί. Αν είναι κάτι, ειναι ναρκωτικό, μουδιάζει τις αισθήσεις ώστε ο πόνος να μη φτάνει στο μυαλό, τόσο που φοβάσαι να ξυπνήσεις για να μη νιώσεις ξανά τις μαχαιριές στην καρδιά.
Πηγή φωτογραφίας
Πάνε δεκαέξι ολόκληρα χρονια πια. Δεκαέξι. Ήμουν σχεδόν παιδί όταν έφυγε εκείνη, πέταξε μακριά μας. Τα έχασε όλα, δεν είδε τίποτα. Δεν είδε να παίρνω πτυχίο από τη σχολή που αρχικά δεν ήθελα, αλλά εκείνη την είχε ενθουσιάσει. Δεν είδε να ορκίζομαι μετά το διδακτορικό μου. Δεν με είδε νύφη στο πλευρό του καλύτερου μου φίλου, μηχανικού, όπως εγώ, χωρίς μηχανή, όπως ήθελε, δίπλα σε συγγενείς και φίλους αγαπημένους. Δε με είδε έγκυο, δεν είδε τα εγγόνια της, δε με είδε να φεύγω με μια βαλίτσα μακριά της για μια νέα ζωή. Δε με είδε να παλεύω με την επιλόχειο. Δεν είδε τίποτα...
Πάνε δεκαέξι χρόνια, κι αυτή η πληγή είναι ακόμα ανοιχτή. Ακόμα. Και πονάει, πονάει με έναν πόνο που παραλύει και γεμίζει τα μάτια δάκρυα. Ξερω πως υπάρχουν μεγαλύτερες απώλειες από τη δική μου. Δε θέλω καν να φανταστώ πώς είναι να χάνεις ένα παιδί. Ξερω όμως πώς είναι να χάνεις τη μάνα, πώς είναι να την έχεις δίπλα σου πάνω από δυο μήνες και να μη μπορεί να σε αγκαλιάσει, να σε φιλήσει, να ανοίξει τα μάτια της ακούγοντας τη φωνή σου. Και ξέρω πώς είναι όταν τελικά φεύγει και αφήνει πίσω συντρίμμια....
Είχε μόλις κλείσει τα πενηνταένα. Τα πενηνταένα γαμώτο, κι έτσι ξαφνικά, ένα απόγευμα έκλεισε τα μάτια και δεν τα ξανάνοιξε ποτέ, μέχρι που σταμάτησε η καρδιά της να χτυπά.
Έφυγε μακριά μου και αυτό δε θα το ξεπεράσω ποτέ.... Σήμερα, που συμπληρώνονται 16 χρόνια από τη μέρα που μας έφυγε, πείτε στη μάνα σας πως την αγαπάτε. Πείτε το και σκεφτείτε για λίγο εμένα. Ίσως φτάσει και το δικό μου σ'αγαπώ σ' εκείνη....Μαζί με τα δάκρυα που σκουπίζω από τα μάτια μου....

Σχόλια

Ο χρήστης Unknown είπε…
3 Ιουλίου κλείνουν 7 χρόνια από το βράδυ εκείνο που μας πήραν τηλέφωνο για να μας πουν πως έτσι απλά έφυγε. Δεν μπορεί κανείς να το εξηγήσει αυτό το "έτσι απλά" που παίρνει ξαφνικά έναν άνθρωπο μακριά μας. Και δεν έχει μείνει κανένας πίσω για να απαλύνει αυτή την απώλεια... Χθες γιορτάσαμε τη γιορτή της μητέρας και ένα κομμάτι μου έλειπε. Τεράστια αγκαλιά από μένα! Δεν είσαι μόνη...
Ο χρήστης Unknown είπε…
Με συγκίνησες πολύ βρε Αντωνια μου!
Να ναι καλά εκεί που πήγε και είμαι σίγουρη οτι σε βλέπει και σε προσέχει.
Σ΄αγαπω πολύ!!
Ο χρήστης Yianna Panou είπε…
Ποιος σου είπε ότι δεν τα είδε όλα αυτά; Τα είδε απλά εσύ δεν την είδες να τα βλέπει και αυτό θα σε πονάει πάντα. Λένε πως όταν χάνεις έναν γονιό είναι σαν να παυεις να έχεις ρίζες. Μεγάλος ο πόνος ιδίως σε τόσο τρυφερές ηλικίες. Λυπάμαι πολύ για όσα δεν ζήσατε η μια δίπλα στην άλλη, ειλικρινά. Μια μεγάλη αγκαλιά σου στέλνω.
Ο χρήστης My Little World είπε…
Βρε κορίτσι συγκινήθηκα τόσο πολύ με όσα διάβασα! Βούρκωσα! Είμαι σίγουρη ότι είναι κάπου εκεί ψηλά και σας χαϊδεύει με το βλέμμα της!
Ο χρήστης Ελπίδα είπε…
💗💗💗...
Ο χρήστης Γιολήτα είπε…
Γλυκό μου κορίτσι λυπάμαι τόσο πολύ.
Λυπάμαι για την απώλεια σου κ για τον πόνο σου.
Απο ψηλά κοριτσάκι μου σας βλέπει, σας καμαρώνει κ σας προσέχει.
Είναι περήφανη για αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο που μεγάλωσε κ για την οικογένεια που έφτιαξες.
Σε φιλώ !!!
Ο χρήστης Unknown είπε…
Αχ βρε Αντωνία. Αχ.
Δεν θα πω τίποτε. Βλέπεις όλοι έχουμε μπόλικη από αυτή την σκόνη που απλώς σκεπάζει τις πληγές.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Αντωνια μου, εγώ που τότε δεν το γνώριζα αυτό, έβλεπα ένα όμορφο και χαρούμενο κορίτσι που τίποτα δεν προδίδε το τι είχε περάσει. Μου αρέσουν πάρα πολύ αυτοι οι άνθρωποι που αφήνουν βάρη πίσω τους και προχωρανε κι αυτό είναι σίγουρα έργο των γονιών σου. Είσαι υπέροχη! Σε έχω στην καρδια μου πάντα. Φιλια σε όλους! Ελινα
Ο χρήστης Ελένη B είπε…
Δεν έχω χάσει κοντινό μου άνθρωπο... αλλά στη σκέψη και μόνο παγώνω... με τρομάζει το μετά...
Να ξέρεις πως από δω από τα νότια, έχεις μια ζεστή και σφιχτή αγκαλιά!
Ο χρήστης lol mommy είπε…
Αντωνία μου δεν υπάρχουν λόγια να απαλύνουν τον πόνο οταν ο θάνατος έρχεται τοσο μα τοσο νωρίς. Το σίγουρο ειναι πως θα ήταν πολυ υπερήφανη για σένα. Κουράγιο κοριτσι μου, σου εύχομαι να ζήσεις να την θυμάσαι παντα
Ο χρήστης Μαμά για σπίτι είπε…
Η αλήθεια είναι πως είδα την ανάρτησή σου στο ινσταγκραμ εχθές και πάγωσα. Δεν ξέρω τι να σχολιάσω... Όμως να ξέρεις πως σε βλέπει και σε καμαρώνει και σε χαίρεται. Εύχομαι να έρθει η μέρα που θα απαλύνει τον πόνο σου. Σου στέλνω μια αγκαλιά και την αγάπη μου.
Ο χρήστης Ελπίδα - two boys and hope είπε…
αχ βρε κορίτσι μου... πόσο λυπάμαι... μια αγκαλια κι απο μενα!!
Ο χρήστης Crazy Tourists είπε…
Σας ευχαριστώ πολύ όλες για τα γλυκά σας λόγια!
Η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν σίγουρη εάν έπρεπε να την ανεβάσω αυτή την ανάρτηση. Κι αυτό γιατί τέτοιες μέρες τα συναισθήματα είναι όλα διογκωμένα. Ναι μου λείπει η μητέρα μου, πολύ, δεν τη χόρτασα, και η αλήθεια είναι πως τη χρειαζόμουν σε πολλές στιγμές της ζωής μου, όμορφες και δύσκολες. Αλλά αυτή η θλίψη δεν είναι καθημερινή, δεν παραλύει όπως φαίνεται στην ανάρτηση. Εχω μάθει να ζω με την απώλεια και το μούδιασμά της.
Εύχομαι όλοι οι αγαπημένοι μας να "φευγουν" πλήρεις ημερών...
Πολλά φιλιά σε όλες και σας ευχαριστώ!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Παλιές φωτογραφίες....

Μια νέα πρόκληση

Τρέξιμο; Ποια ; Εγώ; Εγώ;